دوستت دارم را

من دلاویزترین شعر جهان یافته ام

این گل سرخ من است.

دامنی پر کن از این گل که دهی هدیه به خلق

که بری خانه دشمن

که فشانی بر دوست،

راز خوشبختی هرکس به پراکندن اوست!

در دل مردم عالم – به خدا -

نور خواهد پاشید

روح خواهد بخشید.

تو هم ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو

این دلاویزترین شعر جهان را همه وقت

نه به یکبار و به ده بار، که صد بار بگو

« دوستم داری » را از من بسیار بپرس

دوستت دارم را با من بسیار بگو

فریدون مشیری

آفتاب مهربانی سایه تو بر سر من

  ای که در پای تو پیچید ساقه نیلوفر من

با توتنها با تو  هستم

 ای پناه خستگیهام

در هوایت دل گسستم از همه دلبستگیهام

                   در هوایت پر گشودن باور بال پر من باد

  شعله ور از آتش غم خرمن خاکستره من باد

 ای بهار باور من ای بهشت دیگر من
  چون بنفشه بی تو بی تابم بر سر زانو سر من

بی تو  چون برگ از شاخه افتادم

   زرد سرگردان  در کف بادم 

 گرچه بی برگم گرچه بی بادم در هوای تو بی قرارم  

برگ پاییزم بی تو میریزم نو بهارم کن، نو بهارم